Her hafta sonu denize açılmaya başladık ve 2004 senesinin yazında da, yazımızın yarısını alacak bir gezintiye çıktık. Marmara'dan başlayarak Ege kıyılarının bitişine kadar sürdü seyrimiz. İlk senemizde Akdeniz'e kadar inmeye cesaret edememiştik :). İlk yıl bizim için tam bir fiyasko olmuştu! Daha bu konuda yeni olduğumuzu ve teknedeki tek donanımlı insanın babam olduğunu düşününce pekte şaşırtıcı bir son değildi aslında bu. Kavança atıp ana yelkeni yırtmak mı dersiniz, zaten yırtık olan bir yelkenle yol alırken bir de üzerine motorun bozulması mı dersiniz, neler geldi başımıza. Hepsi bize bir ders oldu ve hepsinden bir şeyler çıkardık. Mesela benim çıkardığım ders İstanbul'a döner dönmez Ataköy Marina'da ki optimist kursuna başlamamı sağladı.
O yaz yaşadıklarımız, yelkeni hem teorik anlamda hem de fiziksel anlamda daha temelden ve babam olmayan bir insandan öğrenmem gerektiğinin fazlasıyla kanıtlamıştı bana. O sırada yaş aralığım yelken eğitiminin ilk evresini almaya yetiyordu sadece. Bu da optimist oluyor. Çok güzel bir kurs dönemi olmuştu bu benim için. Ama o dönemde yelkene olan rağbetin bu gün ki ile alakası yoktu. Yaklaşık 20 kişilik bir sınıf olmuştuk ve tek kız bendim bu sınıfın içinde. Kendimi sanki 'erkek sporu' yapmaya çalışan bir kız gibi hissetmiştim. Ve aslında güçten çok tekniğin önemli olduğu bu sporda böyle hissetmek çok kötüydü.
Her şey çok güzel gitmişti artık bu konuyla ilgili bir alt yapım olmuştu ve babamın bana öğreteceği şeyleri anlamaya daha hazır bir hale gelmiştim. O dönem Ataköy Marina'da ki bu eğitimden çok memnun kalmıştım ancak bu günlere hala bu kursları veriyorlar mı bilmiyorum. Az önce sitesine göz attım, sanırım şuan böyle kursları yok. Zaten o günlerde Fenerbahçe taraflarında ki kurslar laser, dragon diye devamı dersleri de verirken Ataköy'de sadece optimist veriliyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder